De spoorbomen zijn dicht. Wachten voor het rode licht. Mijn oog valt op de bloemen die vastgeregen zijn in het hekwerk. Bloemen die een plek en een gebeurtenis markeren waar het misging. Een ongeluk, soms ook een bewuste daad uit wanhoop. Op de dag dat hier iemand stierf is het dé gebeurtenis in het dorp. Er wordt nog dagen, soms weken over nagepraat. Maar de volgende dag razen de treinen er al weer langs. De verse bloemen bewegen mee met de wind van de treinen. In de zon en de regen verouderen ze snel. De bloemen worden op een gegeven moment weggehaald (door wie?), de herinnering aan een mens gelukkig niet.
